Ik zou in Sevilla zijn. Ik zou op de skipiste kunnen staan. Ik zou wel een been kunnen breken. Maar dat gebeurde allemaal niet; ik werd ziek (ben nu gelukkig aan het beteren).
“You can’t stop the waves,
but you can learn how to surf”.
Je bepaalt niet je omstandigheden, maar wel de manier waarop je daarmee omgaat. Als je ervoor kiest je situatie en jezelf, precies zoals die nu zijn, te omarmen, als dat je levenshouding is, dan kun je ontspannen. Een open houding aannemen.
“Jij zit achter het stuur van je leven” -ik zeg het vaak tijdens mijn mindfulness trainingen. Vanochtend dacht ik na over die opmerking. Wat zeg ik er mee?
Het betekent niet dat je het leven kunt sturen. Dat het leven maakbaar is.
Vaak krijg ik dat gevoel als ik op internet rondkijk: dat het leven maakbaar is.
En vaak denk ik dat zelf ook. Vaak is dat als het goed gaat :-). Dan denk ik dat ik daar zelf een actieve rol in heb gespeeld en dat is best een leuke gedachte.
Maar als het leven maakbaar is, en het gaat even niet zo goed, betekent dat dan dat je gefaald hebt? Terwijl misschien gaat het leven soms goed, soms minder goed. Iedereen voelt zich soms goed, en soms wat minder. Dat is niet ‘eigen schuld, dikke bult’ -waarmee ik niet wil zeggen dat wij, de mens, geen verantwoordelijkheid hebben. Ik geloof bijvoorbeeld dat gezonde gewoonten een positieve invloed hebben op je dag, je gedrag, je gezondheid.
Wat betekent het dan: jij zit achter het stuur?
Dat je soms keuzevrijheid hebt, en soms niet.
Dat je niet kunt bepalen of je gezond of ziek bent.
Dat je je goed of slecht voelt.
Dat je veel of weinig gedachten hebt.
Dat je emoties hebt (altijd! :-).
Dat je oordeelt.
Maar vooral: dat je zelf kunt bepalen hoe je met dit alles om gaat.
En dit leest zo lekker, dit WETEN we wel, maar in de praktijk vind ík het in ieder geval nog best lastig om het stuur vast te houden, en te sturen.
Want vaak genoeg gaat het leven met mij aan de haal:
Dan oordeel ik over mijn oordeel.
Dan oordeel over mijn emoties als deze negatief zijn (bv angst, twijfel, jaloezie, eenzaamheid)
Dan oordeel ik over hoe ik me lichamelijk voel, bijvoorbeeld als ik moe ben.
Dan laat ik me meeslepen door emoties.
Dan laat ik me meeslepen door gedachten.
Dan denk ik dat ik de enige ben die dit soort gedachten en emoties heeft.
Ik val in de valkuil van mijn eigen, soms heel vreemde overtuigingen van hoe een perfect leven, een gebalanceerd mens, eruit zou moeten zien
Door mindfulness weet ik dat ik op dat moment een keuze heb
Ik pak het stuur weer vast en bepaal ik waar ik naar toe ga en hoe ik dat doe (waarbij ik probeer om dit vriendelijk te doen). En dan ben ik blij met de dingen die ik doe, en dankbaar voor de levenservaring waardoor ik dit alles kan zien!
Mijn inspiratiebronnen vanochtend:
De februari-meditatie ‘Soevereiniteit‘ van Edel Maex en de quote van Elizabeth Gilbert ‘Embrace the glorious mess you are en “Embrace the glorious mess life is”.
Dus mocht je dit herkenbaar vinden: je bent niet de enige! Je bent helemaal mooi, precies zoals je bent.
by