Ik zal het je maar eerlijk vertellen: ik vind het moeilijk om ziek te zijn. Niemand vindt het natuurlijk leuk om ziek te zijn, want je voelt je dan belabberd. Maar ik vind het vooral moeilijk om me ziek te melden. Ik ben zo loyaal naar mijn werkgever en mijn klanten dat er maar weinig loyaliteit aan mijzelf overblijft. Vroeger kachelde ik dus gewoon door, ziek en wel, om me dan vervolgens ’s avonds lamlendig in bed te storten, en daar desnoods het hele weekend te blijven. Om dan vervolgens weer te gaan werken, ook als ik me nog niet beter voelde, om dan ’s avonds weer lamlendig op de bank te belanden.
Dat is veranderd! Nou ja, voldoende veranderd. Ik was vorige week ziek. Mijn lijf gaf het al een tijdje aan, want ik kreeg last van mijn SI-gewricht en was snipverkouden. Iedereen heeft zo zijn zwakke plekken. Je noemt het een zwakke plek, maar eigenlijk is het een alarmsignaal, eigenlijk is het je vriend. En die vertelt je: húúh, ho, even gas terugnemen! Je hebt even rust nodig, of wat aandacht nodig. Bij mij zijn mijn oplettende ‘vrienden’ dus mijn SI-gewricht, een verstopt voorhoofd en een laag energiepeil.
Maar ik luisterde naar de signalen. Dus ik naar de fysio. Op de terugweg kreeg ik opeens schele hoofdpijn, migraine-achtig. Ik ging meteen mijn bed in; hier was totale overgave vereist. Ik zegde mijn afspraken af, informeerde mijn werkgever en was best een beetje trots op mijzelf. Omdat ik gewoon zo braaf naar mijn lichaam luisterde! Geen kunst, ik kon gewoon niet anders.
Toeval bestaat niet. Of toch wel?
Maar nu komt het grappige. Op het moment dat ik me overgaf, erkende dat ik ziek was en rust nam, gebeurden er allerlei toevallige dingetjes. Hoewel, toeval bestaat toch niet? Ik deed dus helemaal niets en plots mocht ik ontvangen, echt waar! Er belde iemand die het idee had dat ik voor hem iets kon betekenen, en met mij in gesprek wilde. Mijn fysio kwam met een supergaaf plan, iets wat we de komende tijd samen gaan onderzoeken. Zou zo gaaf zijn! En ik kreeg een mail om mee te doen met een workshop. Kortom: opeens begon er van alles te bewegen. Precies in een periode waarin ik een beetje vast zat.
Ik wilde vooruit, maar alles ging moeizaam. Het stroomde niet. Geen tijd om dingen te onderzoeken. Steeds bezig met het resultaat. Kortom, ik was weggedreven van de fun, het plezier, de passie, dat kleine of grote gevoel van blijdschap. Van gewoon maar doen, het vonkje van inspiratie of die plotselinge ingeving volgen, zonder te weten waar het toe leidt…
Het geluk was opeens aan mijn zijde. Dit was niet de eerste keer dat dit gebeurde. In het najaar was ik ook een dag of twee ziek. En precies toen meldden zich nieuwe mensen aan, en kon ik meteen erna een aantal mooie sessies doen. Magisch toch?!
Rust. Stilte. Het was precies wat ik nodig had. Als ik naar buiten keek, begreep ik het ook. Logisch toch? Het is winter. De natuur is ook nog stil. Maar ondertussen, diep in de grond, diep in de bomen gebeurt al van alles. Zaadjes zijn al geplant. Maar welk zaadje komt tot bloei? Dat vraagt om stilte en afstemming. Het vraagt ook vertrouwen. Vertrouwen dat dingen weer tot bloei komen. En mijn overgave leidde tot bloei. Die stilstand was gewoon nodig. Ik kwam juist daardoor in beweging. Mijn energie keerde terug, ik werd weer beter. En ik voel mijn vonkjes weer. Ik durf ze weer te volgen.
Herken jij dat? Dat in stilstand en rust prachtige cadeautjes verstopt zitten? Misschien ontstaan er nieuwe ideeën, of misschien voel je plots weer wat voor lieve vrienden en familie je hebt. Misschien krijg je weer inspiratie door lekker te lezen of een film te kijken. Misschien voel je weer waar het bij jou om draait in je leven.
Ik ben heel benieuwd naar de cadeautjes die jullie hebben kunnen uitpakken tijdens stilstand.
Deel je het hieronder?
by 
