Het begon twee weken geleden. Het ging heel geleidelijk. Het ‘ik moet of het moet’ beest kroop eerst op mijn huid en later steeds dieper onder mijn huid.
Mijn 365 dagen project ben ik toch vooral begonnen voor mijzelf en niet voor iemand anders. Ik begon het omdat ik mijzelf wilde helpen om vrijer te worden. Minder afhankelijk van de mening van anderen en vooral om mijzelf te accepteren precies zoals ik ben. Want dat gaat al best goed, maar dat kan altijd beter, nietwaar? Maar goed, dat beest zat ondertussen onder mijn huid en vond van alles. Opeens vond ik dat elk blog wel nuttig moest zijn voor de eventuele lezer. En ook grappig. En het mocht ook niet steeds gaan over wat er niet goed gaat, want ik moet vooral laten zien dat ik als coach het zelf helemaal onder controle heb, dat leven en al die emoties. Dus als ik dan iets benoem, dan moet ik het doorleefd hebben en de lezer een wijze les meegeven. Afijn, ik blokkeerde volledig. Ik had geen enkele inspiratie en ook geen enkele zin om te schrijven. Die vrijheid waar ik zo naar streefde was ver te zoeken. En dat lag maar aan een iemand: aan mijzelf. Toen zag ik dit citaat en moest ik lachen. Want ik hoef helemaal niet zus of zo te zijn, of inspirerend (liefst wel:)), ik mag gewoon mijn heerlijke rommelige, gevoelige, gecompliceerde zelf zijn! Dat doe ik in mijn coaching: de ander volledig zichzelf laten zijn, oordeelloos aanwezig zijn en de ander accepteren precies zoals hij/zij is. Maar als het op mijzelf aankomt, blijk ik onbewust toch heel veel overtuigingen te hebben die mij belemmeren. Daarnaast staat er vaak een legertje soldaten de meest verschrikkelijke dingen naar me te schreeuwen. Kritiek, kritiek, kritiek. Echt waar, een mens zou er van omver vallen. Gelukkig ben ik me er bewust van, dus dat gebeurt niet. Maar lollig is het niet.
I decided that the most subversive, revolutionary thing I could do was to show up for my life and not be ashamed. Ann Lamott
Het meest revolutionaire wat ik kan doen is mijzelf laten zien en mij niet schamen. Juist door erover te schrijven, door het te zien, ontdek ik waar ik nog niet vrij ben. Waar ik mijzelf nog niet accepteer. En dat het zo menselijk is om het ene wel goed en leuk te vinden (energie hebben, inspiratie hebben, blij zijn) en het andere liever niet te hebben (moeheid, geen idee hebben, bluh-gevoelens hebben). Het een kan niet zonder het andere bestaan. Ik weet het allemaal zo goed (rationeel gezien), maar ondertussen kan ik het bij mijzelf wel eens niet doorhebben. Bewustzijn helpt. En liefde en humor. Doorzien wat er gebeurt.
Soms helpt het mij om op een afstandje naar mijzelf te kijken, alsof ik kijk naar een vriend of vriendin en dan kan ik mijzelf plots best lief vinden. Dan kan ik zien dat ik ook maar mijn best doe. Dat het soms worstelen is. Maar dat alles oké is.
Dat ik niets moet. Dat ik gewoon mag zijn.
En toen het ik-moet beest weer was weggekropen, kwam ik ook weer bij mijn plezier, mijn lol en mijn inspiratie.
Die quote gaat bij mij op de koelkast om mij eraan te herinneren dat het helemaal oké is om lekker messy te zijn.
Dus hierbij mijn aanmoediging voor komende week: Be messy and show up! De wereld is mooi met jou erin!
by