De aandachtige lezer heeft het misschien gemerkt. Ik loop iets achter met mijn wekelijkse blog. Ik begin altijd enthousiast met dingen maar vind het best lastig om sommige dingen vol te houden. Niet alles hoor, zo ben ik ooit begonnen om in de ochtend een smoothie te maken en dat doe ik nog steeds elke dag. Gewoon omdat het goed voor me is, althans ik voel me er goed bij.
Zo ben ik ook ooit begonnen met het doen van oefeningen elke ochtend. En dat doe ik nog steeds. Gewoon omdat ik me er goed bij voel. Fitter. Gezonder.
Maar wekelijks zo’n blog schrijven is toch lastiger. Wat maakt dat dat lastiger is? Angst. Twijfel en zelfkritiek hebben hun intrede gedaan. Zichtbaarheid is best lastig.
Angst. Iedereen is wel eens bang. Bang voor afwijzing, bang voor spinnen, bang dat je kind ziek wordt, bang voor ruzie. Angst hoort bij het leven. Het is gewoon een van de emoties. Toch zou ik soms een wat minder innige relatie willen hebben met Angst. Als ik in een groep wat moet zeggen, dan voel ik altijd mijn maag in elkaar krimpen. Cognitief weet ik dat er geen werkelijke dreiging is. Wat is het ergste dat er me zou kunnen overkomen? Vaak is dat voor mij afwijzing of dat iemand boos op mij wordt. Maar wie zegt dat ik dat niet zou kunnen dragen? Angst voor vermeende kritiek, voor vermeende afwijzing. Terwijl dat misschien 9 van de 10 keer niet gebeurt. En je die tiende keer waarschijnlijk best gaat overleven? En toch houden we onszelf in, laten we delen van onszelf niet zien. Wat zonde toch dat we onszelf zo beperken?
Feel the fear and do it anyway!
Wat zou je doen als je geen angst zou kennen? Stel jezelf die vraag eens. Wat zou je van jezelf willen laten zien? Wat zou je weleens tegen iemand willen zeggen? Waarin beperk jij jezelf?
Ondanks dat angst een bekende voor mij is, laat ik me steeds minder vaak beperken. Steeds vaker lukt het mij om vrij te zijn. Gewoon mezelf. Ik spreek mijzelf uit ondanks die kriebelige sensaties in mijn buik. Ik ben me bewust van die vermeende gevangenis en van overtuigingen die mij niet verder helpen.
Als ik achterom kijk, zie ik dat ik gewoon ergens begonnen ben. Met het nemen van een eerste stap. En daarna een volgende. Het was geen recht pad, soms boog het naar links, soms naar rechts. Angst was altijd wel aanwezig, soms opdringerig, soms bijna slapend. En die eerste stapjes die toen zo spannend waren, zijn nu niet meer zo spannend. Dat is best wel geruststellend.
Ik wist niet precies waar de weg naar toe leidde, wel had ik een innerlijk kompas. Niet een hele sterke, soms aanwezig als een stil verlangen, op andere momenten als de onbevangenheid van een enthousiast kind.
Vandaag ben ik blij. Trots op al die kleine stapjes. Ik spreek mezelf moed in voor de volgende stappen die ik te zetten heb. En moedig jou ook aan om stappen te zetten. Zet ze niet op wilskracht, maar moedig jezelf liefdevol aan. Kijk, de zon schijnt. Je jas mag bijna uit. Laat jezelf zien!
Welke stap wil jij zetten? Wat zou jij doen als je niet bang was? En wat brengt jou dat als je dat doet?
by 
Mooi Christine! Ik werk sinds kort met onder andere de volgende affirmaties:
– ik leef vanuit liefde in plaats vanuit angst
– mijn dromen zijn sterker dan mijn angst
Wat een mooie affirmaties, Rozemarijn! Het werkt voor mij ook altijd goed om me te richten op mijn verlangen en op het grotere doel.
Benieuwd naar al die mooie dromen van jou!