Het is nu vier weken geleden dat ik dit berichtje kreeg: “Sorry even niet zo goed nieuws. Mama ligt in het ziekenhuis”. Mijn hart zakte drie verdiepingen, mijn maag voelde raar aan. Ik wist meteen dat dit ernstig was. Mijn vader en moeder waren net vertrokken naar Spanje, waar ze een paar weken lekker van het zachte weer, de zon, de bergen en hun geliefde omgeving zouden genieten.
En toen kwam daar dit berichtje. Mijn moeder heeft COPD en kreeg in Spanje een dubbele longontsteking. Een ambulance had haar naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht, en daar lag ze nu op de intensive care, gekoppeld aan slangen, buizen en draden, met een zuurstofmasker op, en zienderogen gekrompen.
De dagen na dat bericht waren mijn mobiele telefoon en ik ware bondgenoten. Bij elk belletje vloog ik naar mijn mobiel om te lezen wat er stond. Mijn lijf was in Nederland, maar mijn hart in Spanje. Het liefst was ik er meteen naar toe gegaan!
Na een week kwamen er lichtpuntjes. Mijn moeder was weer bij, en at zelfs af en toe wat. En een paar dagen later mocht ze het Spaanse ziekenhuis weer verlaten.
Het leven staat je soms niet toe je hart te volgen, maar gisteren vertrok ik dan toch naar Spanje, en mocht ik eindelijk mijn moeder vasthouden. Heel voorzichtig, want ze is nog zo breekbaar. Vol strijdlust en eigengereid als tevoren, maar haar lichaam heeft heel wat meegemaakt en heeft hersteltijd nodig.
Het zijn de kleine dingen in het leven die, als ze er niet meer zijn, de grote dingen blijken te zijn geweest.
De eerste nacht ben ik klaarwakker, in het bed dat mijn moeder ondanks vele hoestbuien (en de slechte nacht die dat oplevert) heeft opgemaakt. Moederliefde. Ik schiet vol. Ik denk aan haar, en in een flits zie ik al die keren voor me waarin ze er voor me was. Bij de zwemlessen vroeger. Bij het sporten. Om me moed in te spreken als ik iets spannends moest doen. Me op te vangen, op welk moment dan ook. Om te helpen als ik weer eens ergens ging wonen. Om naar me te luisteren als ik verdrietig was. Of als ik blij was. Om naar me te luisteren in die periode dat ik het even niet meer wist. Haar mond die dan meebewoog als ik vol emotie mijn verhaal deed. Mijn moeder die elke keer vol liefde haar armen opent voor mijn kinderen. Ik zie haar genieten als we samen uit eten gaan. Als ze me bezoekt, waar ik dan ook maar woon. Haar glanzende ogen van pret en opwinding als ze in nieuwe straten wandelt.
Ik voel zo duidelijk waar het om gaat in dit leven: genieten van alle momenten die je met elkaar hebt. Dankbaar zijn voor wat je gegeven is.
En ik voel de veilige haven die zij is. Ik voel hoe welkom ik altijd ben. Ik voel haar liefde.
En ik voel mijn liefde voor haar. En ik wil dat het haar goed gaat. Dat ze geen pijn heeft. Dat ze weer vrij mag ademen. Weer mag wandelen. Weer uit eten mag gaan.
Mijn hart staat wagenwijd open deze nacht.Vol liefde en dankbaarheid.
Deze week ben ik hier in Spanje. En ik ga genieten van elk moment. De liefde vieren met mijn man en dochters, met mijn ouders, met die andere lieve familieleden en vrienden die hier ook zijn. Genieten van goed eten en van dit plekje waar mijn ouders zo gelukkig zijn.
Vanuit Spanje wens ik jullie veel liefde! Knuffel je je geliefden nog eens extra vandaag?
by 
