Social media zijn een graadmeter voor waar het tegenwoordig om gaat in het leven: iedereen heeft een publiek en deelt als hoofdrolspeler zijn hoogtepunten. De mate van succes wordt afgemeten aan het aantal vrienden en likes. We willen nu eenmaal erkenning en waardering maar wie zijn we nu echt?
Er rust tegenwoordig bijna een taboe op het laten zien van je kwetsbaarheden en onvolkomenheden. Die maken evengoed deel uit van wie we zijn. Ook buiten social media om speelt het zelfde mechanisme een rol: we laten zien wat we denken dat anderen van ons willen zien. Praten over liefde of over gevoel is vaak not done. Het tonen van gevoelens op de werkvloer wordt door velen gezien als een teken van zwakte. En wie zwak is, overleeft niet.
We hebben vaak het idee dat we moeten doen wat anderen van ons verwachten. We willen allemaal voldoen aan een ideaal beeld: het beeld van een evenwichtig mens, met een fantastische baan. De perfecte moeder, vriendin, partner, dochter, werknemer, collega etc. Dus zetten we in iedere situatie een ander masker op. Je denkt je wereld steeds te kunnen controleren, maar dat blijkt vaak onmogelijk.
Het dragen van maskers is op den duur echt vermoeiend. Maskers beperken je te zijn wie je bent. Maskers maken je ook eenzaam. Want je raakt steeds verder verwijderd van jezelf. Je raakt het contact met jezelf daardoor kwijt. En omdat je geen verbinding met jezelf hebt, heb je ook geen verbinding met de ander.
Het aantal mensen met stress, depressie of andere psychische problematiek neemt toe. Mensen voelen zich alleen in hun kwetsbaarheid. Ze denken dat ze gek zijn, of dat ze de enige zijn die bang is, stress heeft of somber is. Ook kan het gevoel ontstaan dat ze niet goed genoeg zijn. We verdringen onze angsten en onprettige gevoelens en dat kan een innerlijke strijd veroorzaken.
We kunnen emoties niet selectief verdoven. Als je de duistere emoties verdooft, dan verdoof je ook de lichte.’ Brene Brown
Om het leven vol te leven, is het dus belangrijk om moed en lef te ontwikkelen om deze maskers af te werpen.
Dat betekent dat je je kwetsbaarheid laat zien, dat je niet bang bent om jezelf te laten zien, dat je die dingen aangaat die je onzeker maken, waarvan je niet weet of het wel gaat lukken. Daar is moed voor nodig. De moed om onvolmaakt te durven zijn, om het idee los te laten van wat we zouden zijn of van wie we waren. Het omarmen van je kwetsbaarheid is noodzakelijk om bijvoorbeeld in relaties als eerste “ik hou van jou” te zeggen of om bereid te zijn ergens voor te gaan zonder garanties. Kwetsbaarheid vereist moed.
