Hmm, dat is een mooie uitdaging die je jezelf gesteld hebt, Christine, aan het begin van dit jaar. Eerlijkheid, trouw zijn aan jezelf en hierover schrijven. Dus ook als het niet zo goed gaat. Die momenten die je eventueel nog wel wilt delen met je geliefde of een goede vriendin, maar liever niet met je collega’s of klanten.
Als je iets belangrijks vindt, als je ergens voor staat, als je gewoon je ware zelf wilt zijn, dan MOET je lef hebben. Lef om in die arena te gaan staan, lef om te zeggen dit ben ik, dit vind ik belangrijk, dit wil ik jullie vertellen.
Afgelopen week deed ik dit. Ik gaf een workshop voor een groep ondernemers. Een groep mooie mensen die allen in de arena staan, die allen iets in de wereld willen zetten met hun bedrijf. In het kader van ‘Test de training’ gaf ik een workshop zelfcompassie, waarna deelnemers hun feedback konden geven. En die workshop ging dus niet foutloos. Ik kreeg aan het einde van die workshop complimenten, maar ook best veel pittige feedback! Ik incasseerde de complimenten, op- en aanmerkingen met een grote glimlach en was dankbaar voor de mooie ervaring. ‘Al deze feedback zal ik omzetten en gebruiken voor een volgende workshop’, zei ik dapper. Maar intussen voelde ik in mijn maag een flinke knoop ontstaan. In de auto terug kon ik alleen maar huilen. Ook in de dagen erna voelde ik: dit was een heftige ervaring geweest.
“There is no option. If you want to be brave and show up in your life, you’re going to fail. You’re going to stumble. You’re going to fall. It’s part of showing up.” Brené Brown
Dat zegt die Brené Brown nu wel, maar eigenlijk willen we dat eerste gedeelte wel meemaken, maar het tweede gedeelte, het vervolg waarin je dus op je bek kan gaan, liever niet. En we willen al helemaal niet dat anderen dat weten. Ik kon dus niet op Facebook zetten hoe geweldig de workshop was geweest en wat voor een geweldige transformaties mijn deelnemers hadden ervaren. Ik wilde deze ervaring het liefst ergens ver weg stoppen.
Hoe te dealen met teleurstelling, met dingen die niet goed gaan. En hoe niet?
Vaak reageren we met zelfkritiek. Ook ik! ‘Ik had me beter moeten voorbereiden.’ ‘Ik had meer structuur moeten aanbieden.’ ‘Ik had meer de leiding moeten nemen.’
Ook voelen we ons vaak alleen, we isoleren onszelf. We denken dat het alleen aan ons ligt, en dat anderen dit niet overkomt. Verkeerde verwachtingen of communicatie, toevalligheden en tegenslagen betrekken we op onszelf.
Dat gebeurde mij. Ik ging posts lezen van andere coaches en trainers en zag daar geweldige tips en nieuwsbrieven voorbij komen. En zover was ik niet, zei ik tegen mezelf, en ik vond dat ik daar al wel moest zijn. Ik vond dat deze versie van mezelf niet de beste versie was.
Een derde reactie is dat we ons identificeren met wat er gebeurt. Over-identificatie wordt dit genoemd en dat gebeurde bij mij ook. Oude overtuigingen popten spontaan weer op, ik maakte er een verhaal van, waardoor ik me nog slechter voelde.
Grappig genoeg had ik deze theorie dus verteld in mijn workshop. Christopher Germer noemt deze drie reacties de onheilige drie-eenheid van zelfkritiek. Theorie en praktijk ontmoetten elkaar de dag na de workshop.
Zelfcompassie helpt dan. Ook dat rust op drie pijlers:
Wees vriendelijk voor jezelf in plaats van jezelf af te katten. Wat zou je zeggen tegen een vriendin? Kun je dit ook tegen jezelf zeggen? Wat heb ik nu nodig is een vraag die je jezelf kan stellen. Ik mailde een paar goede coaches om mijn ervaring te delen en sprak in het weekend een hele lieve vriendin.
Gedeelde menselijkheid versus jezelf isoleren. Doordat ik mijn ervaring deelde, kreeg ik, naast lieve woorden, ook steevast te horen dat dit erbij hoort. ‘Dit is ons ook overkomen.’ ‘Je bent niet de enige. Straks kijk je terug en dan zie je dat deze workshop juist een hele waardevolle is, omdat je hier zoveel van hebt geleerd.’ Eerlijk? Deze zinnen deden mij zo goed, want ik kon alles weer een beetje in perspectief zien.
Mindfulness helpt als je het te persoonlijk maakt. ‘You can only heal it, if you feel it.’ Ik zag mijn pijn wel, maar oordeelde daar stiekem over. Want ja, als zelfcompassiecoach moet je toch een paar stappen verder zijn, right? Alsof ik de stadia van pijn naar acceptatie even over kan slaan! Dus ook ik moet alles accepteren, precies zoals het is. Mijn teleurstelling, verdriet, het overmatige denken, de weerstand: accepteren! En dat is niet iets wat je met je hoofd doet, maar met je hart.
Inmiddels heb ik mijn wonden gelikt. Rationeel wist ik bovenstaande wel, maar mijn gevoel had meer tijd nodig om deze ervaring te verwerken, om mijzelf te vergeven. Om alles in het juiste perspectief te plaatsen. Om zelfs weer te lachen om de ervaring, en in te zien dat ik wèl sterk, moedig en veerkrachtig kan zijn. Elke ervaring is een ervaring, niets meer dan dat. Niet mijn werk bepaalt mijn waarde, het is mijn zijn dat mijn waarde bepaalt. Gewoon het feit dat ik ben zoals ik ben. Dat is acceptatie.
En al die fouten? Die heb ik natuurlijk bliksemsnel omgezet in concrete leerdoelen. Zodat ik in de volgende workshop ook echt een betere versie van mezelf kan neerzetten. Was het leuk? Nee, maar het was wel leerzaam. Groeien gaat van auw!
“Het is prima om je successen te vieren, maar het is nog belangrijker om lessen te trekken uit je fouten”. Bill Gates
Hoe ga jij om met jouw ‘fouten’ en met dingen die misgaan?
En wat zou jij willen laten zien? Waarvoor wil jij die arena betreden?
Wat is jouw boodschap aan de wereld, en hoe kan jij meer jezelf zijn?
Deel het hieronder, stap die arena in!
by 
