365 dagen eerlijkheid, acceptatie en toelaten Archieven -

Vergeven is geven

20 maart 2017 By Christine van de Craats Reageer

Ik vergeef mijzelf

omdat ik minder blogs schrijf dan ik me had voorgenomen
omdat ik vandaag zo moe ben
omdat ik eigenlijk van mijzelf vind dat ik veel meer moet doen op een dag
omdat ik vaak tijd voor mezelf nodig heb en ik dan ongeduldig kan zijn met mijn kinderen
omdat ik zulke hoge verwachtingen van mijzelf heb
omdat ik niet perfect ben
omdat ik het leven af en toe zo verschrikkelijk ingewikkeld vind om het dan vervolgens weer helemaal fantastisch te vinden
omdat ik mijzelf af en toe zo ongelofelijk naar beneden kan halen en kan twijfelen aan mijn waarde
omdat ik me soms zo kan mee laten slepen door mijn gedachten ondanks alle mindfulness en zelfcompassie bij elkaar
omdat ik standaard net iets te laat naar bed ga
omdat ik soms zo onhandig uit de hoek kan komen en onzeker ben
omdat ik soms zo boos kan zijn op de kinderen

Vergeven is geven.

Want terwijl ik mijzelf vergeef, voel ik hoeveel vrijer ik me voel. Voel ik ruimte ontstaan.
Doorzie ik de criticus. Mijn oude patronen. Die torenhoge verwachtingen.
Moet ik lachen om hoe ik mezelf soms klem zet, terwijl dat helemaal niet nodig is.
Voel ik liefde voor mijzelf. En voor anderen die net zoals ik af en toe aan het klunen zijn.
En ga ik nu lekker naar buiten, met het hondje wandelen. Gewoon omdat dat kan en omdat ik dat wil.
En mijn to-do lijst? Die blijkt opeens een stuk kleiner te zijn.

Geweldige oefening dit! Echt moet je ook eens doen.
Ga gewoon even zitten. Sluit je ogen. Haal drie keer diep adem. Laat je adem dan zijn natuurlijke gang weer gaan.
Leg een hand of twee handen op je hart.
Waarvoor vergeef jij jezelf?
En hoe voelt dat? Wat verandert er?

Feel the fear and do it anyway

8 maart 2017 By Christine van de Craats 2 Reacties

De aandachtige lezer heeft het misschien gemerkt. Ik loop iets achter met mijn wekelijkse blog. Ik begin altijd enthousiast met dingen maar vind het best lastig om sommige dingen vol te houden. Niet alles hoor, zo ben ik ooit begonnen om in de ochtend een smoothie te maken en dat doe ik nog steeds elke dag. Gewoon omdat het goed voor me is, althans ik voel me er goed bij.

Zo ben ik ook ooit begonnen met het doen van oefeningen elke ochtend. En dat doe ik nog steeds. Gewoon omdat ik me er goed bij voel. Fitter. Gezonder.

Maar wekelijks zo’n blog schrijven is toch lastiger. Wat maakt dat dat lastiger is? Angst. Twijfel en zelfkritiek hebben hun intrede gedaan. Zichtbaarheid is best lastig.

Angst. Iedereen is wel eens bang. Bang voor afwijzing, bang voor spinnen, bang dat je kind ziek wordt, bang voor ruzie. Angst hoort bij het leven. Het is gewoon een van de emoties. Toch zou ik soms een wat minder innige relatie willen hebben met Angst. Als ik in een groep wat moet zeggen, dan voel ik altijd mijn maag in elkaar krimpen. Cognitief weet ik dat er geen werkelijke dreiging is. Wat is het ergste dat er me zou kunnen overkomen? Vaak is dat voor mij afwijzing of dat iemand boos op mij wordt. Maar wie zegt dat ik dat niet zou kunnen dragen? Angst voor vermeende kritiek, voor vermeende afwijzing. Terwijl dat misschien 9 van de 10 keer niet gebeurt. En je die tiende keer waarschijnlijk best gaat overleven? En toch houden we onszelf in, laten we delen van onszelf niet zien. Wat zonde toch dat we onszelf zo beperken?

Feel the fear and do it anyway!

Wat zou je doen als je geen angst zou kennen? Stel jezelf die vraag eens. Wat zou je van jezelf willen laten zien? Wat zou je weleens tegen iemand willen zeggen? Waarin beperk jij jezelf?

Ondanks dat angst een bekende voor mij is, laat ik me steeds minder vaak beperken. Steeds vaker lukt het mij om vrij te zijn. Gewoon mezelf. Ik spreek mijzelf uit ondanks die kriebelige sensaties in mijn buik. Ik ben me bewust van die vermeende gevangenis en van overtuigingen die mij niet verder helpen.

Als ik achterom kijk, zie ik dat ik gewoon ergens begonnen ben. Met het nemen van een eerste stap. En daarna een volgende. Het was geen recht pad, soms boog het naar links, soms naar rechts. Angst was altijd wel aanwezig, soms opdringerig, soms bijna slapend. En die eerste stapjes die toen zo spannend waren, zijn nu niet meer zo spannend. Dat is best wel geruststellend.
Ik wist niet precies waar de weg naar toe leidde, wel had ik een innerlijk kompas. Niet een hele sterke, soms aanwezig als een stil verlangen, op andere momenten als de onbevangenheid van een enthousiast kind.

Vandaag ben ik blij. Trots op al die kleine stapjes. Ik spreek mezelf moed in voor de volgende stappen die ik te zetten heb. En moedig jou ook aan om stappen te zetten. Zet ze niet op wilskracht, maar moedig jezelf liefdevol aan. Kijk, de zon schijnt. Je jas mag bijna uit. Laat jezelf zien!

Welke stap wil jij zetten? Wat zou jij doen als je niet bang was? En wat brengt jou dat als je dat doet?

Wat is nou echt belangrijk?

6 februari 2017 By Christine van de Craats 1 Reactie

Woensdagmiddag. Half drie. Ik zit aan de keukentafel op mijn laptop te werken. Om mij heen liggen allemaal mappen. Ik ben eigenlijk vrij. Maar ja, ik heb het zo druk en ik moet echt een achterstand wegwerken. Ik kijk naar buiten en zie mijn dochtertje met haar vriendin over het tuinpad richting speeltuin huppelen. Blij, vrolijk en vol enthousiasme. Klein en toch ook al een beetje groot. Nog maar twee jaar, wat heet: over anderhalf jaar, gaat ze naar de middelbare school. En plots denk ik: wat ben ik aan het doen? Ik werk over en ben eigenlijk vrij. Mijn dochter is nu nog op woensdagmiddag thuis en ik kan gewoon fijne dingen met haar doen.

Stil staan bij je waarden

Stilstaan bij je waarden, doe jij dat wel eens? Ik realiseerde me op dat moment dat ik niet trouw was aan mijn waarden. Begrijp me goed: als ik werk, dan ben ik trouw aan de waarden ‘kwaliteit’ en ‘inhoud leveren’ en ‘verbinding hebben’. Maar nu hoefde ik niet te werken. Baalde ik er stiekem een beetje van dat ik het zo druk had en vergat ik een hele belangrijke andere waarde en dat is: een liefhebbende moeder zijn en er echt zijn voor mijn kinderen. Dus toen ik mij dat herinnerde was de keuze simpel. Ik klapte mijn laptop dicht en ging lekker met dochter en hondje naar het bos voor een wandeling. Heerlijk! Lekker vrij zijn, fijne dingen met elkaar doen en haar echt aandacht geven.
Plezier hebben. Dat zorgde er ook voor dat ik de volgende dag met zin en uitgerust weer aan het werk ging. Door de afstand die ik genomen had, kon ik bovendien hoofd- en bijzaken onderscheiden en zien wat ik zelf moest doen en wat door de ander.

Trouw zijn aan mijn waarden oftewel eerlijk zijn, helpt mij dit jaar om steeds meer en steeds vaker te doen wat ik belangrijk vind.
Onderzoek heeft uitgewezen dat voldoening heel belangrijk is voor je eigen welbevinden en je geluk.
Een van de vijf meest voorkomende spijtbetuigingen van stervenden is: had ik maar de moed gehad om een waar leven te leiden, in plaats van te doen wat anderen van mij verwachten. Ik schreef er al eerder over, hier kun je dit blog lezen.

Ik heb niet voor niets dit jaar als thema eerlijk zijn gekozen. Voor mij betekent dit onder andere trouw zijn aan mijn waarden en achter mijzelf gaan staan. Op klein, dagelijks niveau helpen mijn waarden mij om te kiezen, om focus te houden op wat belangrijk is. Op groter niveau helpen zij mij bij het maken van grotere keuzes, bij het bewandelen van mijn eigen pad.

Volg je eigen pad!

Duidelijk weten wat je waarden zijn helpt om keuzes te maken die jouw leven waardevol en plezierig maken. Je waarden staan voor wie je wilt zijn en hoe je jouw pad van het leven wil lopen.
Ik las vorige week hier een heel leuk artikel over in het Psychologie magazine. Susan David heeft een nieuw boek geschreven, genaamd Emotionele Flexibiliteit. Volgens Susan David is het volgen van je eigen pad de kunst om te leven volgens je persoonlijke waarden, de overtuigingen en het gedrag die je betekenis en voldoening geven en niet naar de waarden die je zijn opgelegd door anderen en ook niet naar wat jij denkt waar je om zou moeten geven, maar waar je oprecht om geeft. Want anders kijk je straks aan het eind van je leven achterom en heb je spijt.

Wat zijn die dingen die er voor jou echt toe doen? Kernwaarden geven je een doel en zijn je kompas, dus het is belangrijk om ze te leren kennen en er vervolgens ook naar te leven. Dat laastste is best spannend, want misschien botst het wel met de verwachtingen van anderen. Maar het geeft enorm veel voldoening als je trouw bent aan jouw waarden.
Onderzoek wijst uit, schrijft David, dat het hebben van een sterk besef van wat belangrijk is leidt tot groter geluk, een betere gezondheid, een beter huwelijk en zelfs tot groter academisch en zakelijk succes. Wie wil dat nu niet:).

Hoe kom je er nu achter wat jouw waarden zijn? Stel jezelf eens de volgende vragen:

Stel dat je in de laatste fase van je leven bent gekomen. Wat hoop je dan te kunnen zeggen over jezelf?
Wat zou je willen dat er op jouw begrafenis over je gezegd wordt?

Wat is belangrijk en van waarde geweest?

Wat heb je bijgedragen, wat heb je in de wereld gezet?

Waar stond jij voor? Waar draaide het bij je om?

Wanneer was jij blij? Wanneer voelde jij echt voldoening?

Waar was jij echt enthousiast over?

Wat irriteerde je mateloos? Wanneer was je echt verontwaardigd en aan welke waarde werd toen niet voldaan?

Wat hoop je gedeeld te hebben of achter gelaten te hebben?

Hoe wil je herinnerd worden?

Dit zijn moeilijke vragen, maar het is echt belangrijk om jezelf te kennen en te weten wat jou blij maakt en wat voldoening schenkt. Neem dus de tijd om papier en pen te pakken en echt op te schrijven wat belangrijk voor je is.

Je kunt voor elk gebied in je leven kijken wat jouw waarden zijn. Wat voor vrouw wil je zijn? Wat voor moeder? Wat voor dochter? Etc…..

En hoe zit dat eruit in het dagelijkse leven?
Wat doe je dan?
Wat kun je per dag doen om deze waarde te leven?
Hoe geef ik uiting aan deze waarden in het dagelijks leven?
Wat zijn obstakels die ik hierbij tegenkom? Wat houdt mij tegen om deze waarden na te leven?
Wat kan mij helpen om elke dag meer naar mijn waarden te leven? Wat zou ik mezelf toe willen wensen?

Een mooie manier om de dag te beginnen is om heel even tijd te nemen voor jezelf. Sluit even je ogen en breng je aandacht naar je adem. Zit een moment in stilte. Leg dan je handen op je hart. Voel even hoe dat voor je is. Stel dan jezelf de vraag:
welke waarde is voor mij belangrijk vandaag? Benoem die waarde voor jezelf. Hoe zou ik vandaag hier uiting aan kunnen geven?

Meer lezen over het artikel Volg je eigen pad kan hier. Echt de moeite waard, zo schrijft Susan bijvoorbeeld ook over hoe je om kunt gaan met tegenstrijdige of eigenlijk …. waarden. Lezen dus dit artikel. Heb je minder tijd maar wil je toch je waarden leren kennen? Doe dan deze test.

Als ik met mijn klanten op pad ben, lopen we ook vaak een eigen pad. Juist buiten in de natuur worden waarden snel duidelijk. Bijvoorbeeld als iemand heel bewust een eigen plek met een weids uitzicht uitkiest in het bos. Ruimte blijkt dan bijvoorbeeld een hele belangrijke waarde te zijn in het leven. Vervolgens kun je kijken in hoeverre ruimte deel uitmaakt van het werk- en privé-leven.

Welke waarde is voor jou heel belangrijk? Hoe geeft deze waarde richting in jouw leven?
Ik ben benieuwd!

Tot volgende week!

Ik moet helemaal niets!

29 januari 2017 By Christine van de Craats Reageer

Het begon twee weken geleden. Het ging heel geleidelijk. Het ‘ik moet of het moet’ beest kroop eerst op mijn huid en later steeds dieper onder mijn huid.

Mijn 365 dagen project ben ik toch vooral begonnen voor mijzelf en niet voor iemand anders. Ik begon het omdat ik mijzelf wilde helpen om vrijer te worden. Minder afhankelijk van de mening van anderen en vooral om mijzelf te accepteren precies zoals ik ben. Want dat gaat al best goed, maar dat kan altijd beter, nietwaar? Maar goed, dat beest zat ondertussen onder mijn huid en vond van alles. Opeens vond ik dat elk blog wel nuttig moest zijn voor de eventuele lezer. En ook grappig. En het mocht ook niet steeds gaan over wat er niet goed gaat, want ik moet vooral laten zien dat ik als coach het zelf helemaal onder controle heb, dat leven en al die emoties. Dus als ik dan iets benoem, dan moet ik het doorleefd hebben en de lezer een wijze les meegeven. Afijn, ik blokkeerde volledig. Ik had geen enkele inspiratie en ook geen enkele zin om te schrijven. Die vrijheid waar ik zo naar streefde was ver te zoeken. En dat lag maar aan een iemand: aan mijzelf. Toen zag ik dit citaat en moest ik lachen. Want ik hoef helemaal niet zus of zo te zijn, of inspirerend (liefst wel:)), ik mag gewoon mijn heerlijke rommelige, gevoelige, gecompliceerde zelf zijn! Dat doe ik in mijn coaching: de ander volledig zichzelf laten zijn, oordeelloos aanwezig zijn en de ander accepteren precies zoals hij/zij is. Maar als het op mijzelf aankomt, blijk ik onbewust toch heel veel overtuigingen te hebben die mij belemmeren. Daarnaast staat er vaak een legertje soldaten de meest verschrikkelijke dingen naar me te schreeuwen. Kritiek, kritiek, kritiek. Echt waar, een mens zou er van omver vallen. Gelukkig ben ik me er bewust van, dus dat gebeurt niet. Maar lollig is het niet.

I decided that the most subversive, revolutionary thing I could do was to show up for my life and not be ashamed. Ann Lamott

Het meest revolutionaire wat ik kan doen is mijzelf laten zien en mij niet schamen. Juist door erover te schrijven, door het te zien, ontdek ik waar ik nog niet vrij ben. Waar ik mijzelf nog niet accepteer. En dat het zo menselijk is om het ene wel goed en leuk te vinden (energie hebben, inspiratie hebben, blij zijn) en het andere liever niet te hebben (moeheid, geen idee hebben, bluh-gevoelens hebben). Het een kan niet zonder het andere bestaan. Ik weet het allemaal zo goed (rationeel gezien), maar ondertussen kan ik het bij mijzelf wel eens niet doorhebben. Bewustzijn helpt. En liefde en humor. Doorzien wat er gebeurt.
Soms helpt het mij om op een afstandje naar mijzelf te kijken, alsof ik kijk naar een vriend of vriendin en dan kan ik mijzelf plots best lief vinden. Dan kan ik zien dat ik ook maar mijn best doe. Dat het soms worstelen is. Maar dat alles oké is.
Dat ik niets moet. Dat ik gewoon mag zijn.

En toen het ik-moet beest weer was weggekropen, kwam ik ook weer bij mijn plezier, mijn lol en mijn inspiratie.

Die quote gaat bij mij op de koelkast om mij eraan te herinneren dat het helemaal oké is om lekker messy te zijn.

Dus hierbij mijn aanmoediging voor komende week: Be messy and show up! De wereld is mooi met jou erin!

Een lesje in lef

16 januari 2017 By Christine van de Craats 2 Reacties

Hmm, dat is een mooie uitdaging die je jezelf gesteld hebt, Christine, aan het begin van dit jaar. Eerlijkheid, trouw zijn aan jezelf en hierover schrijven. Dus ook als het niet zo goed gaat. Die momenten die je eventueel nog wel wilt delen met je geliefde of een goede vriendin, maar liever niet met je collega’s of klanten.

Als je iets belangrijks vindt, als je ergens voor staat, als je gewoon je ware zelf wilt zijn, dan MOET je lef hebben. Lef om in die arena te gaan staan, lef om te zeggen dit ben ik, dit vind ik belangrijk, dit wil ik jullie vertellen.

Afgelopen week deed ik dit. Ik gaf een workshop voor een groep ondernemers. Een groep mooie mensen die allen in de arena staan, die allen iets in de wereld willen zetten met hun bedrijf. In het kader van ‘Test de training’ gaf ik een workshop zelfcompassie, waarna deelnemers hun feedback konden geven. En die workshop ging dus niet foutloos. Ik kreeg aan het einde van die workshop complimenten, maar ook best veel pittige feedback! Ik incasseerde de complimenten, op- en aanmerkingen met een grote glimlach en was dankbaar voor de mooie ervaring. ‘Al deze feedback zal ik omzetten en gebruiken voor een volgende workshop’, zei ik dapper. Maar intussen voelde ik in mijn maag een flinke knoop ontstaan. In de auto terug kon ik alleen maar huilen. Ook in de dagen erna voelde ik: dit was een heftige ervaring geweest.

“There is no option. If you want to be brave and show up in your life, you’re going to fail. You’re going to stumble. You’re going to fall. It’s part of showing up.” Brené Brown

Dat zegt die Brené Brown nu wel, maar eigenlijk willen we dat eerste gedeelte wel meemaken, maar het tweede gedeelte, het vervolg waarin je dus op je bek kan gaan, liever niet. En we willen al helemaal niet dat anderen dat weten. Ik kon dus niet op Facebook zetten hoe geweldig de workshop was geweest en wat voor een geweldige transformaties mijn deelnemers hadden ervaren. Ik wilde deze ervaring het liefst ergens ver weg stoppen.

Hoe te dealen met teleurstelling, met dingen die niet goed gaan. En hoe niet?

Vaak reageren we met zelfkritiek. Ook ik! ‘Ik had me beter moeten voorbereiden.’ ‘Ik had meer structuur moeten aanbieden.’ ‘Ik had meer de leiding moeten nemen.’

Ook voelen we ons vaak alleen, we isoleren onszelf. We denken dat het alleen aan ons ligt, en dat anderen dit niet overkomt. Verkeerde verwachtingen of communicatie, toevalligheden en tegenslagen betrekken we op onszelf.
Dat gebeurde mij. Ik ging posts lezen van andere coaches en trainers en zag daar geweldige tips en nieuwsbrieven voorbij komen. En zover was ik niet, zei ik tegen mezelf, en ik vond dat ik daar al wel moest zijn. Ik vond dat deze versie van mezelf niet de beste versie was.

Een derde reactie is dat we ons identificeren met wat er gebeurt. Over-identificatie wordt dit genoemd en dat gebeurde bij mij ook. Oude overtuigingen popten spontaan weer op, ik maakte er een verhaal van, waardoor ik me nog slechter voelde.

Grappig genoeg had ik deze theorie dus verteld in mijn workshop. Christopher Germer noemt deze drie reacties de onheilige drie-eenheid van zelfkritiek. Theorie en praktijk ontmoetten elkaar de dag na de workshop.

Zelfcompassie helpt dan. Ook dat rust op drie pijlers:

Wees vriendelijk voor jezelf in plaats van jezelf af te katten. Wat zou je zeggen tegen een vriendin? Kun je dit ook tegen jezelf zeggen? Wat heb ik nu nodig is een vraag die je jezelf kan stellen. Ik mailde een paar goede coaches om mijn ervaring te delen en sprak in het weekend een hele lieve vriendin.

Gedeelde menselijkheid versus jezelf isoleren. Doordat ik mijn ervaring deelde, kreeg ik, naast lieve woorden, ook steevast te horen dat dit erbij hoort. ‘Dit is ons ook overkomen.’ ‘Je bent niet de enige. Straks kijk je terug en dan zie je dat deze workshop juist een hele waardevolle is, omdat je hier zoveel van hebt geleerd.’ Eerlijk? Deze zinnen deden mij zo goed, want ik kon alles weer een beetje in perspectief zien.

Mindfulness helpt als je het te persoonlijk maakt. ‘You can only heal it, if you feel it.’ Ik zag mijn pijn wel, maar oordeelde daar stiekem over. Want ja, als zelfcompassiecoach moet je toch een paar stappen verder zijn, right? Alsof ik de stadia van pijn naar acceptatie even over kan slaan! Dus ook ik moet alles accepteren, precies zoals het is. Mijn teleurstelling, verdriet, het overmatige denken, de weerstand: accepteren! En dat is niet iets wat je met je hoofd doet, maar met je hart.

Inmiddels heb ik mijn wonden gelikt. Rationeel wist ik bovenstaande wel, maar mijn gevoel had meer tijd nodig om deze ervaring te verwerken, om mijzelf te vergeven. Om alles in het juiste perspectief te plaatsen. Om zelfs weer te lachen om de ervaring, en in te zien dat ik wèl sterk, moedig en veerkrachtig kan zijn. Elke ervaring is een ervaring, niets meer dan dat. Niet mijn werk bepaalt mijn waarde, het is mijn zijn dat mijn waarde bepaalt. Gewoon het feit dat ik ben zoals ik ben. Dat is acceptatie.

En al die fouten? Die heb ik natuurlijk bliksemsnel omgezet in concrete leerdoelen. Zodat ik in de volgende workshop ook echt een betere versie van mezelf kan neerzetten. Was het leuk? Nee, maar het was wel leerzaam. Groeien gaat van auw!

“Het is prima om je successen te vieren, maar het is nog belangrijker om lessen te trekken uit je fouten”. Bill Gates

Hoe ga jij om met jouw ‘fouten’ en met dingen die misgaan?

En wat zou jij willen laten zien? Waarvoor wil jij die arena betreden?

Wat is jouw boodschap aan de wereld, en hoe kan jij meer jezelf zijn?
Deel het hieronder, stap die arena in!

Dat gaat snel!

9 januari 2017 By Christine van de Craats 2 Reacties

De eerste week van januari is alweer voorbij. De tijd vliegt voorbij. Des te belangrijker om in die tijd precies te doen waar ik blij van word.

Zoals je weet, heb ik voor 2017 een mooie intentie uitgezet. Teruglezen? Dat kan hier.

1 januari begon goed. De dag begon met energie, met lichtheid, met vrolijkheid. Dat wat ik al een paar dagen niet had gevoeld. Ik wist dat ik een duik in de zee wilde maken. Ik had weer zin om te sporten. Om goed te eten.
Een dag van dankbaarheid. Voelen dat ik mijn vrienden mag koesteren. Moeite mag doen om hen te zien. Na een paar dagen waarin ik weinig mensen kon toelaten. Alleen wilde zijn.
Het was een dag van toelaten. Impulsen en ideeën die opkwamen, gewoon uitvoeren. Dus naast die koude duik, heb ik een vriendin gebeld en een uitnodiging naar vrienden om over een week samen het nieuwe jaar te vieren met een etentje.
Alles is goed.

2 januari
Leven met kinderen is maar een rommelig gebeuren. In mijn hoofdje zit een plaatje. Een plaatje van de moeder die ik zou willen zijn. Een moeder die zielsveel van haar kinderen houdt, hen veel gunt, veel tijd voor hen vrijmaakt, heel geduldig is en nooit boos wordt. Zo’n moeder die je ziet in tijdschriften.
Maar ik zou vanaf nu eerlijk zijn. Dit beeld klopt dus niet met de werkelijkheid. Het eerste gedeelte klopt helemaal, ik houd zielsveel van mijn kinderen, maar altijd geduldig en nooit boos? Nee, dat klopt niet. Ik ben niet zo’n geduldige moeder en word ook wel eens boos. En ik zeg af en toe dingen die ik niet wil zeggen. Waarbij ik me dan zorgen maak of ik hen niet blijvend kwets.
Accepteren betekent erkennen dat ik geen perfecte moeder ben. En dat mijn plaatje ook niet echt reëel is. Ik word af en toe boos. Ik kwets hen af en toe. Ik zeg soms dingen waar ik achteraf meteen spijt van heb. Ik ben maar een mens en maak fouten.
Zelfcompassie helpt mij op dit soort momenten. Erkennen dat het pijnlijk is, dat het niet leuk is. Bewust worden van de kritische gedachten die daarop volgen. Inzien dat iedereen wel eens boos wordt, dat het menselijk is om boos te worden. Om dan vervolgens vriendelijk te zijn voor mijzelf maar ook voor de ander. Dus het goed maken. Gewoon zeggen: het spijt me, dat ik dat net tegen je zei. Ik was zo boos. Ik had eigenlijk even afstand moeten nemen. En dan heel lang lekker knuffelen:).

3 januari ‘weegschaal-issues’
Ik stap op de weegschaal en zie dat ik ben aangekomen. Zo zwaar ben ik niet meer geweest in de laatste jaren.
Meteen volgen er allemaal nare gedachten. Ik voel me dik, ik zou meer mijn best moeten doen, ik wil niet zo dik zijn. Kortom: veel weerstand en oordeel. Vroeger kon ik hierdoor meteen mijn dag laten verpesten, maar dat wil ik niet, want we gaan toffe dingen doen. We gaan naar Rotterdam. Hoe kan ik liever voor mezelf zijn? Ik zie dat ik de laatste tijd weer in een oude valkuil ben gestapt, die van het dieetdenken. Hoe wil ik me voelen? Gezond, krachtig, energiek en vrij. Geen dieetdenken dus! Ik kies ervoor om mijzelf te voeden met lekkere dingen en niet langer mezelf gedurende de dag voedsel te onthouden. Maar ik wil ook gezond eten, dus ik besluit per direct te stoppen met snoepen. Geen suiker meer voor mij!
Ook zie ik dat ik al goed bezig ben, omdat ik elke dag de dag begin met 15 minuten sporten.

4 januari
Je hebt moed nodig om eerlijk te zijn en jezelf niet anders voor te doen dan je je voelt. Vandaag schrijf ik mijn eerste blog over eerlijkheid, acceptatie en toelaten. Ik vind het spannend, want ik weet niet wat mensen ervan zullen vinden. Maar als ik op de SEND druk waarmee ik mijn nieuwsbrief verstuur, voel ik me plots zo blij. Elke dag kun je een stap zetten. Een stap zetten op het pad van acceptatie en van vrijheid. Ik nam zojuist een grote stap.

5 januari
Wat een toffe week is dit. Ik doe allemaal leuke dingen. Ik geniet van mijn gezin, we doen leuke dingen samen. Het ritje met de watertaxi in Rotterdam was echt gaaf. Ik heb een leuk gesprek met een nieuwe klant, waarmee ik binnenkort een talentenwandeling ga doen. Het stroomt. Alles is goed zoals het is en ik kijk uit naar wat er nog gaat gebeuren.
Ik zie dat ik mijzelf steeds meer gun.

6 januari
Een koude dag, maar de zon verwarmt ons. Ik loop met mijn klant in het bos in Castricum en we genieten. Ze kijkt terug op alle dingen die ze bereikt heeft en gaat vol vertrouwen op haar eigen pad verder. In de middag geniet ik van een heerlijke lunch met een vriendin. Het leven is goed.

Iemand vraagt me waarom ik het woord eerlijkheid heb gekozen. Ik ben namelijk altijd eerlijk. Dat klopt: ik lieg niet. Maar ik houd mezelf wel vaak in. Ik laat dingen niet zien. Ik vertel dingen niet. Vooral niet in die momenten waarop ik me niet goed voel, me kwetsbaar voel. Dan vogel ik het een paar dagen alleen uit, ik trek mezelf terug en pas de dingen toe die ik in de laatste jaren heb geleerd. Ik post minder op zakelijke FB pagina en als ik wat post is het minder vanuit het hart. En ik wil graag vanuit het hart leven, gewoon laten zien wat er is. Dus eerlijkheid betekent voor mij trouw zijn aan mijzelf. Aan wat ik voel. Aan mijn waarden. Aan mijn spontane ingevingen. Mijzelf niet langer inhouden, gewoon helemaal mijzelf zijn. Groter zijn dan mijn angst. Mijzelf en mijn gevoelens en waarden belangrijker vinden dan de mening van een ander. Doorzien wanneer ik mijzelf inhoud en dan kiezen om het gewoon wel te laten doen. Bam! Dit is mijn weg in 2017.

7 januari
Een grijze dag en het ijzelt in Gelderland. Kan gebeuren, het is niet erg, maar we kunnen zo niet naar mijn ouders die woensdag voor twee maanden naar Spanje gaan. Ik voel me verdrietig, ik had me erop verheugd om samen te zijn. Maar het geeft mij tijd om te werken, dus ik ga achter mijn bureau zitten. Plots voel ik dat ik mezelf verschrikkelijk in de weg zit. Ik ben namelijk moe en voel me niet lekker. Dus weg met de plannen van mijn hoofd en even toegeven aan mijn lijf. Dat is ook acceptatie. Ik rust even lekker uit in bed en geef toe aan de vermoeidheid en het ontzettende BLEH-gevoel.
Daarna neem ik eindelijk tijd om die vervelende adminstratieklus te doen (voelt goed!) en schrijf ik binnen no-time een eindverslag.

Ik ben benieuwd hoe jouw eerste week is gegaan.
Wat ging goed?
Waarin houd jij jezelf nog tegen?
Waarin houd jij jezelf in en laat je jezelf nog niet volledig aan de wereld zien?
Wat helpt jou om dat wel te doen?

Reacties zijn welkom! Hoe vind je deze blog? Wat kan er beter?